Hallo, mijn naam is Hans Klis. Ik ben 24 jaar. En ik ben verslaafd.
Aan werk.
De signalen negeerde ik nu al een tijdje: structureel overwerken, 's avonds en in het weekend. Zoveel dat ik bijna geen tijd meer voor mezelf had. Ik kon het eerst nog verdedigen: ik werk immers in Hilversum, tv-land en dan moet je flexibel zijn en soms lange uren maken.
Zoals afgelopen dinsdag. Toen moest 's avonds zo laat doorwerkte dat ik het concert van Keane miste. Jammer, maar mensen om mij heen lijken het erger voor mij te vinden dan ikzelf, lijkt wel. Een teken aan de wand, niet?
Maar twee momenten deden mij realiseren dat ik misschien wel een workaholic ben:
1: ik begon me om een uur of drie 's middags al te verheugen om 's avonds alleen op kantoor te zitten;
2: mijn collega vroeg naar mijn hobby's en ik moest hard denken om iets anders te noemen dan werk.
Het is niet zo dat ik niks naast mijn werk doe. Ik trein elke dag bijvoorbeeld naar mijn werk. Ok, dat is niet echt een hobby. Maar er gaat wel veel tijd inzitten.
Ik lees veel boeken, voornamelijk in de trein van en naar mijn werk. Ik doe leuke dingen met mijn vriendin Evelien en met vrienden, als mijn werk het toelaat. Ai.
Ik kan niet langer zeggen dat ik alleen maar ambitieus ben, dit duidt op een groter probleem. Ik ben nu pas bij de eerste stap aangekomen voor totale genezing: erkennen dat er een probleem is.
Nou ja erkennen. Misschien is er een probleem. Ik geniet nu eenmaal van mijn werk, de stress en de adrenaline. De hele wereld die open ligt. Het is net een afrodisiacum.
Toch zal mijn privéleven blijven botsen met mijn ambitie. Vrienden die ik verwaarloos (sorry Sigi, Vincent enz.), stress-gerelateerde irritatie en een tekort aan slaap, maken het niet gemakkelijker. Er moet wat aan veranderen en ik begin
Morgen. Morgen ga ik er wat aan doen. Want als ik dan toch echt verslaafd ben, dan mag ik ook lekker ontkennen en moeilijk doen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten